Tricky-False Idols

Ο Tricky επιστρέφει στα δισκογραφικά δρώμενα θριαμβευτικά και αυτόνομα. Το False Idols σηματοδοτεί την έναρξη του ομώνυμου προσωπικού label του σκοτεινού πρίγκηπα της trip-hop. Και μας δίνει έναν δίσκο διαμάντι. Που μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, μπορεί να οδηγήσει σε πιο βαθιές… ανησυχίες: Είναι αυτός ο καλύτερος δίσκος του; Ναι, είναι τόσο καλός που μπήκα σε αυτές τις σκέψεις.Το False Idols μας (ξανα)δίνει τον Tricky έτσι όπως τον αγαπήσαμε: Σκοτεινό, σαρκαστικό, υποχθόνιο. Μα πάνω από όλα ιδιοφυή μουσικά. Ο δίσκος δεν έχει την τρομερή ποικιλία ήχων. Όλοι τους όμως είναι εκπληκτικά τοποθετημένοι πετυχαίνοντας να δώσουν το απαιτούμενο βάθος στη μουσική και επιβεβαιώνοντας τη ρήση που λέει ότι η απλότητα είναι και το πιο δύσκολο να επιτευχθεί. Μέσα σε αυτό το μινιμαλιστικό σύμπαν, από λούπες, αποσπάσματα ηχογραφημένων οργάνων και ηλεκτρονικά ηχοχρώματα, που μοιάζει δομημένο με χειρουργική ακρίβεια, ο Tricky έρχεται να “κεντήσει” με την χαρακτηριστική, απολύτως ξεχωριστή φωνή του. Όχι μόνος του φυσικά. Μαζί του είναι η εκπληκτική Francesca Belmonte που δίνει άλλη διάσταση στα κομμάτια του δίσκου που συμμετέχει.

   Δεν είναι όμως η μοναδική. Συνεργάζεται επίσης με την εξαιρετική Nneka Egbuna- ίσως να την θυμάστε από τις δύο συναυλίες που έδωσε στην Ελλάδα τον περασμένο Οκτώβριο -στο ‘Nothing Matters”, ένα τραγούδι που πατάει στον βαθύ ήχο μιας εθιστικής λούπας ενώ η Νιγηριανο-Γερμανίδα το απογειώνει πραγματικά με τη φωνή της.

Όμως και η τρίτη έκτακτη συνεργασία του Tricky, η Fifi Rong που τραγουδάει στο ‘If I only knew’, δεν πάει πίσω. Το διακριτικό μπάσο, το τσέλο και τα synth στο βάθος, της επιτρέπουν να δείξει τα μεγάλα φωνητικά χαρίσματά της. Δεν είναι τυχαίο ότι την έχει ήδη υπογράψει στην False Idols, όπως και την Franceska φυσικά.

Στο “False Idols”, όπως και στους περισσότερους δίσκους του Tricky, κάθε τραγούδι είναι εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο σε ύφος, φωνητική τεχνοτροπία και μουσικές που “υπερισχύουν”.

Το ‘Parenthesis’ ανοίγει με την αιθέρια φωνή του Peter Silberman από τους Antlers και βασίζει την κορύφωσή του στην ηλεκτρική κιθάρα που έρχεται να καθαρίσει την ηλεκτρονική σκόνη που φαίνεται να το “μπουκώνει”.

Το ‘Bonnie and Clyde’ είναι πιο ηδονιστικό, με τα “κοψίματα” της φυσαρμόνικας, ένα απλό κιθαριστικό riff και τα dance beat να είναι σε πρώτο πλάνο.

Το ‘Valentine’ από την άλλη προκρίνει τα κρουστά με την φωνή του Chet Baker’s από τη δική του βερσιόν του ‘My Funny Valentine’ να ακούγεται σε όλη την διάρκειά του ενώ στο βάθος ακούγεται διακριτικά το βιολοντσέλο, με την προσθήκη του ηλεκτρονικού στοιχείου στο τέλος να δίνει μια θριλερική διάσταση.

Το ‘Somebody’s sins’ είναι μια διεστραμμένη, σχεδόν βλάσφημη διασκευή της εισαγωγής του θρυλικού ‘Gloria’ που έγραψε ο Van Morrison και τραγούδησε η Patti Smith: “Jesus died for somebody’s sins but not mine” τραγουδά η Belmonte με τον Tricky να την συμπληρώνει με τους χαρακτηριστικούς ψιθύρους του.

To ‘Passion of Christ’ είναι το μοναδικό κομμάτι που τραγουδάει μόνος του και μας παρουσιάζει έναν εκπληκτικό ήχο που μοιάζει να βγαίνει από θρησκευτικό όργανο.

Το ‘Hey Love’ έχει περισσότερο drum ‘n’ bass αισθητική χωρίς όμως να ξεφεύγει από την κυριαρχία της trip-hop.

Το ‘Nothing’s changed’ είναι η πεσιμιστική εκδοχή του κλασικού και αγαπημένου ‘Makes me wanna to die’ από τον ‘Pre-Millenium Tension’: ‘ Nothing’s changed/ Follow where Mary goes / Cherish the things she knows / Says if I change my stride, then I’ll fly’ με την απαισιοδοξία ( ή μήπως απογοήτευση; ) να είναι εμφανής.
Στο ‘I’m ready’ ακούμε τα ελαφρά snare από τις μπαγκέτες στα τύμπανα που συνδυάζονται μαγικά και απολύτως αρμονικά με τους υπόλοιπους ήχους.

Το ‘Is that your life’ ανοίγει με ένα άλλο απλό riff, προστίθεται ένας βαρύς διακεκομμένος synth ήχος και στην πορεία του η Francsesca τραγουδάει με λεπτή γλυκιά φωνή, σαν να κάνει ερωτική εξομολόγηση: ‘Is that your life/easy boy/I’ll cut your throat/smoke the weed/snort the coke.

To ‘Chinese Interlude’ μοιάζει να βγήκε από τον κόσμο των παραμυθιών, με την μαγευτική Francesca να ακούγεται σαν ξωτικό σε μια (ηλεκτρονική) παιδική χαρά.

Στο ‘We don’t die’, Fransesca και Tricky σχεδόν απαγγέλλουν ταυτόχρονα με την πιο βαθιά χροιά της φωνής τους, με τη θηλυκή φωνή να είναι ένα κλικ πιο πάνω:
‘Far we go/away somewhere/where we go away/ don’t know/time’s not mine/we meet some time/you rest in peace/your soul release’
Ανατριχιαστικό!

Το ‘Tribal Drums’ όπως υπονοεί και ο τίτλος έχει επίσης πολλά κρουστά σε συνδυασμό με synth και τους δυο τους να τραγουδούν σε διαφορετικούς, πιο γρήγορους ρυθμούς.

Και στο ‘Does it’, ο Tricky διδάσκει το μεγαλείο της απλότητας και τον υποτιμημένο πολλές φορές, αλλά εξαιρετικά σημαντικό ρόλο του μπάσου στο trip-hop, όσο και αν ο ίδιος απεχθάνεται να περιορίζεται ή να κατηγοριοποιείται μουσικά. Επαναλαμβανόμενος ίδιος ρυθμός στο μπάσο και ελάχιστες ηλεκτρονικές “πινελιές’ από δίπλα. Τη μεγάλη διαφορά βέβαια την κάνει ο Tricky, που εδώ είναι εντελώς “μαύρος” και σκοτεινός και η φωνή του μοιάζει με λεκτική επέκταση της μουσικής “καταχνιάς” που αποπνέει η μπασογραμμή.

Όπως ανέφερα στην αρχή, η θριαμβευτική του επιστροφή είναι και αυτόνομη. Και ίσως για αυτό και ο ίδιος να πρόσεξε, όπως τόνισε χαρακτηριστικά, λεπτομερειακά και με ζήλο κάθε μία νότα, κάθε μία προσθήκη στον δίσκο. Το ‘False Idols’ φέρνει φρέσκο, ποιοτικότατο αέρα στα σύγχρονα μουσικά πανιά. Η αστείρευτη φαντασία και η μόνιμη πειραματική διάθεση του Tricky εδώ φτάνουν σε μεγάλα ύψη. Άποψη μου είναι ότι στέκεται στο ίδιο επίπεδο με τους καλύτερους δίσκους του, το θρυλικό ντεμπούτο του ‘Maxinquae’ και το εκπληκτικό ‘Pre-Millenium Tension’.

Σπεύσατε και απολαύστε!