Καθ’ οδόν για το 8ball, πολλές απορίες ταλάνιζαν (λέμε τώρα) το πονεμένο μου μυαλό: Πως θα είναι μια συναυλία ενός instrumental ροκ σχήματος χωρίς καθόλου φωνητικά; Μπορούν να έχουν δυναμική για ένα δυνατό live κομμάτια που κινούνται στα όρια της μελαγχολίας; Και ποια θα ήταν η ανταπόκριση του κόσμου σε αυτές τις, όχι και τόσο συνηθισμένες είναι η αλήθεια, συναυλιακές συνθήκες;
Όλες μου οι ερωτήσεις πήραν σαφή απάντηση λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όταν και η τελετή είχε λάβει τέλος. Με σειρά προτεραιότητας λοιπόν οι απαντήσεις είναι: Πολύ καλή, ναι, το αγκάλιασαν.
Λίγο πριν τις 11.00, και αφού είχε προηγηθεί ένα σαραντάλεπτο ζέσταμα από τους νεοπαγείς When Oceans Align από τη Θεσσαλονίκη, που έδειξαν αρκετά καλά στοιχεία παίζοντας ένα μείγμα post rock και progressive metal, οι Caspian ανέβηκαν στη σκηνή και το ταξίδι ξεκίνησε. Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα ήταν ότι ακούγονται πολύ καλύτερα ζωντανά σε σχέση με την σπιτική ακρόαση. Είναι νόμος άλλωστε ότι η ροκ έχει φτιαχτεί για να παίζεται ζωντανά και ότι συγκρότημα που αυτοαποκαλείται ροκ και δεν μπορεί να το κατορθώσει, είναι τραβεστί ροκ.
Η δυναμική της τρίτης κιθάρας, το εξαιρετικό rhythm section (παρά την τραγική απώλεια του πρώτου τους μπασίστα Chris Friedrich το περασμένο καλοκαίρι) και το δέσιμο της πενταμελούς μπάντας από τη Μασαχουσέτη ήταν καταλυτικοί παράγοντες για την ιδιαίτερα “γευστική” βραδιά που παρακολουθήσαμε. Υπήρχαν στιγμές που ο συμπαγής και τραχύς ήχος από τις τρεις κιθάρες περνούσε τα όρια του metal και προκαλούσε τα αρχικά συμπτώματα της έκκρισης αδρεναλίνης: Διάθεση κοπανήματος, ευφορία στον εγκέφαλο, ένταση.
Η δυναμική της τρίτης κιθάρας, το εξαιρετικό rhythm section (παρά την τραγική απώλεια του πρώτου τους μπασίστα Chris Friedrich το περασμένο καλοκαίρι) και το δέσιμο της πενταμελούς μπάντας από τη Μασαχουσέτη ήταν καταλυτικοί παράγοντες για την ιδιαίτερα “γευστική” βραδιά που παρακολουθήσαμε. Υπήρχαν στιγμές που ο συμπαγής και τραχύς ήχος από τις τρεις κιθάρες περνούσε τα όρια του metal και προκαλούσε τα αρχικά συμπτώματα της έκκρισης αδρεναλίνης: Διάθεση κοπανήματος, ευφορία στον εγκέφαλο, ένταση.
Το μεγάλο πλεονέκτημα των Caspian και αυτό που τους διαφοροποιεί σε μεγάλο βαθμό από τα υπόλοιπα σχήματα της post-rock είναι η ροή που έχουν τα κομμάτια τους, ροή που θυμίζει το ξεφύλλισμα των σελίδων ενός καλογραμμένου βιβλίου. Οι συνθέσεις τους χωρίς να είναι αριστουργηματικές, έχουν αρχή, μέση και τέλος και ο ήχος που έχουν διαμορφώσει έχει διακριτά χαρακτηριστικά. Όλα αυτά βγήκαν πάνω στη σκηνή, δίνοντας και τις απαντήσεις στα μεγάλα…. φιλοσοφικά ερωτήματα του προλόγου. Συναισθηματικά ατμοσφαιρικά μέρη εναλλάσσονταν με δυναμικότερα σημεία που φιλτράρονταν μέσα από τις παραμορφώσεις, με το παίξιμο του μπασίστα και του ντράμερ να βάζει τις βάσεις για να εξελιχθούν τα κιθαριστικά θέματα των υπόλοιπων τριών. Πολύ καλή και η σκηνική τους παρουσία ενώ βοηθήθηκαν και από τον ήχο που δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα.
Οι Caspian έπαιξαν κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφικής δουλειάς τους συμπεριλαμβανομένων του “The Heart That Fed” από το τελευταίο τους ΕΡ, το “Hymn for the Greatest Generation”, και των ‘Quovis + Further Up + Further In’ από το πρώτο τους ΕΡ “Υou Are the Conductor”, που ήταν από τις δυνατές στιγμές της συναυλίας. Κλου της βραδιάς ήταν το “Sycamore”, με το οποίο έκλεισαν το live που κατέληξε σε ένα τυμπανιστικό… όργιο, με όλα τα μέλη του συγκροτήματος να αφήνουν κάτω τα όργανά τους και να συνδράμουν τον ντράμερ στο φινάλε του κομματιού.Το 8ball ήταν σχεδόν γεμάτο, έχοντας πάντως άνεση να κινηθείς, και ο κόσμος έδειχνε να απολαμβάνει τη βραδιά, με τις αντιδράσεις να ποικίλλουν από headbanging έως ελαφρό κούνημα του κεφαλιού.
Μεγάλη υπόθεση να καταφέρνεις να κρατάς το ενδιαφέρον του κοινού σε υψηλά επίπεδα όχι μόνο χωρίς να έχεις φωνητικά, αλλά παρουσιάζοντας και μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις. Φυσικό παρεπόμενο βέβαια ήταν ότι η διάρκεια του live ήταν μία ώρα και ένα τέταρτο, χωρίς κανένα encore, κάτι που πάντως δεν φάνηκε να “χάλασε” κανέναν.
Χωρίς να είναι η καλύτερη συναυλία που έχουμε δει στη ζωή μας, οι Caspian πρόσφεραν ένα όμορφο, συμπαγές και αρκούντως δυναμικό live που, νομίζω ότι, ικανοποίησε τόσο τους φανατικότερους οπαδούς τους όσο και αυτούς που δεν τους γνώριζαν τόσο καλά.