Η ώρα έχει πάει 11.30, βράδυ Πέμπτης, το Gaia έχει γεμίσει όσο ακριβώς πρέπει, όχι ασφυκτικά, και η Cayetano Live Band αρχίζουν να χαϊδεύουν τα αυτιά μας με τις πρώτες νότες του ‘Tower of Power’. Στις επόμενες δύο ώρες που κράτησε το live, απαντήθηκε μία βασική απορία που είχα από τότε που πρωτάκουσα γοητευμένος τις μουσικές του Cayetano, κατά κόσμο Γιώργου Μπρατάνη: Αν δηλαδή θα μπορούσε να έχει την ίδια καλή απόδοση και ζωντανά, πολύ περισσότερο καθώς για τα μουσικά σχήματα που βασίζονται στην ηλεκτρονική μουσική δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να μεταφέρουν την ατμόσφαιρα των στούντιο ηχογραφήσεων και πάνω στη σκηνή.
Το ερώτημα απαντήθηκε γρήγορα και ήταν εμφανές και από τα ικανοποιημένα πρόσωπα του κοινού σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Μπορούν και παραμπορούν! Ο Cayetano και η μπάντα του δικαίωσαν τη φήμη που τους ακολουθεί και έδειξαν ότι ήρθαν για να μείνουν. Όχι βέβαια ότι είναι χθεσινός. Ο γεννημένος στη Θεσσαλονίκη συνθέτης και μουσικός έχει ήδη κυκλοφορήσει επτά δίσκους στα 35 του μόλις χρόνια και είναι γνωστός τους κύκλους της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ευρώπη, έχοντας κυκλοφορήσει τις πρώτες του προσωπικές δισκογραφικές δουλειές με τη γερμανική ‘Kinky Lounge’, περιοδεύοντας επισταμένως και κερδίζοντας διεθνή βραβεία για τη μουσική του. Στις αρχές του 2011, έχοντας ήδη «γράψει» πολλά χιλιόμετρα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες δημιουργεί τους Cayetano Live Band και από τότε έχει δώσει και εξακολουθεί να δίνει πολλές συναυλίες στην Ελλάδα.
Ο υπέρ του δέοντος μεγάλος πρόλογος για το βιογραφικό του Cayetano είναι, νομίζω, απαραίτητος για την αποτύπωση του μουσικού στίγματος που έχει αρχίσει να αφήνει δειλά-δειλά στα μουσικά δρώμενα της χώρας, αλλά και για την ατμόσφαιρα που δημιούργησε το βράδυ της Πέμπτης. Jazz, dub, trip-hop, funk, reggae και rock ανακατεύτηκαν στο μουσικό χαρμάνι που μας σέρβιρε ο ίδιος πίσω από τα synth, μαζί με τον Γιάννη Μπέλιο στο μπάσο, τον Αλέξη Παπουλίδη στην κιθάρα, τον Δημήτρη Τσέλιο στο σαξόφωνο και στο φλάουτο, τον Θωμά Κωστούλα στα τύμπανα και τον Georges Perin στα φωνητικά, ενώ υπεύθυνος του εξαιρετικού ήχου ήταν ο Λεωνίδας Μπείλης. Εικοσιτρία τραγούδια περιελάμβανε το χορταστικό set-list, με την μερίδα του λέοντος να έχει η τελευταία τους δουλειά. Οκτώ συνολικά τραγούδια ( ‘Tower of Power’, ‘Babylon on Fire’, ‘Take your Gun’, ‘Be my Queen’, ‘Once Sometime’, ‘Day Boy’, Night without Stars’, ‘The Circle of Life’) έπαιξαν από τον πρόσφατο πολύ καλό δίσκο τους “Once Sometime” χωρίς να λείψουν και παλιότερα αγαπημένα (‘Day after Day’, ‘Mathematical Sorrow’, ‘The Rain Comes Again’).
Αν και αυτή ήταν η πρώτη φορά που τους βλέπω ζωντανά, έχω την αίσθηση ότι η συγκυρία βοήθησε να απολαύσουμε ένα πολύ καλό live, καθώς στο ‘Once Sometime’, ο Cayetano έχει προσθέσει πιο έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία και έχει μειώσει τις jazz αναφορές, κάτι που προσωπικά με χαροποίησε ιδιαίτερα. Η συνολική επιτυχία του Cayetano ενδεχομένως να συνίσταται σε μεγάλο βαθμό, στο γεγονός ότι ξεκίνησε να ψάχνεται μουσικά και κάθισε πολλά χρόνια στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Βαρκελώνη. Στην Ελλάδα του μπουζουκιού και των καψουροτράγουδων, δεν θα είχε τις καλύτερες δυνατότητες να εξελιχθεί μουσικά, πολύ περισσότερο καθώς η λεγόμενη ηλεκτρονική σκηνή στην Ελλάδα ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη στα mid-90s, όταν άρχισε να κυκλοφορεί τις πρώτες του δουλειές. Αν θα έπρεπε να τον παραλληλίσω με κάποιον για να δώσω μία εικόνα σε όσους από εσάς δεν τον γνωρίζετε, θα έλεγα ότι κινείται στο ύφος του γνωστού και μη εξαιρετέου Wax Tailor. Αυτό εξηγεί ίσως και το ότι τα κομμάτια του είναι πολύ διαφορετικά το ένα με το άλλο, υπάρχει μεγάλη ποικιλία στη μουσική του.
Αν η μπάντα αποκτήσει και λίγο περισσότερη αυτοπεποίθηση και εμπειρία, και βγει με την σιγουριά ότι «το έχουν», όπως ακούστηκε χαρακτηριστικά κάποια στιγμή από το κοινό, θα μπορούμε να μιλάμε για μία από τις κορυφαίες επιλογές συναυλιακής ικανοποίησης από ελληνικό μουσικό σχήμα.