Από τις πρώτες νότες του ψυχεδελικού ‘Fire Walker’ έως το υπνωτιστικό ‘Lose Yourself’, το “Specter of the Feast” είναι ένας απολαυστικός δίσκος από την αρχή έως το τέλος του. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο αυτό που λέγεται ότι ο πόνος οξύνει την καλλιτεχνική έμπνευση και δημιουργία, καθώς οι Black Rebel Motorcycle Club με την δουλειά τους αυτή αποτίουν φόρο τιμής σε έναν πολύ δικό τους, πρόωρα εκλιπόντα. Τον πατέρα του μπασίστα του group και παραγωγό του προηγούμενου δίσκου τους “Beat the Devil’s Tattoo” Michael Been, ο οποίος πέθανε ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς στη διάρκεια της προηγούμενης περιοδείας τους το 2010. Η μελαγχολική διάθεση είναι άλλωστε εμφανής στο “Specter of the Feast”, που και ως τίτλος (Το Φάντασμα της Γιορτής είναι η μετάφρασή του στα ελληνικά) παραπέμπει στο τραγικό γεγονός.
Όλα τα στοιχεία που έχουν κάνει τους BRMC τόσο αγαπητούς βρίσκονται εδώ. Οι fuzz κιθάρες, η χαρακτηριστική, σχεδόν νωχελική φωνή του Peter Hayes, η ψυχεδελική ατμόσφαιρα της γλυκιάς παρακμής που διαπνέει τη μουσική τους σε συνδυασμό με το garage ηχόχρωμά τους. Όσο αυστηρά κριτήρια και να έχει κανείς και όσο και να το «ψειρίσει» είναι δύσκολο να βρει κομμάτι του δίσκου που να υστερεί ή να είναι filler. Το θλιμμένο ‘Returning’, το ταξιδιάρικο με χαμηλούς ρυθμούς ‘Some Kind of Ghost’, το ατμοσφαιρικό ‘Sometimes the Light’, το περισσότερο ρυθμικό και με μεγαλύτερη ένταση ‘Funny Games’, το ‘Lullaby’ που μου θύμισε την πρώτη περίοδο των Pink Floyd, το οργισμένο ‘Teenage Disease’ με τον χαρακτηριστικό στίχο “I would rather die than to live like you”, το εξαιρετικό ‘Lose Yourself’ που κλείνει τον δίσκο και θυμίζει πολύ τους Radiohead τόσο στην χροιά των φωνητικών όσο και στην τεχνοτροπία και που τελειώνει με την ίδια ψυχεδελική μελωδία που άνοιξε τον δίσκο, αλλά και τα υπόλοιπα τραγούδια, έχουν όλα τους την δική τους ξεχωριστή γοητεία και είναι θέμα γούστου για την προτίμηση που θα κερδίσουν. Δικό μου αγαπημένο, το εκπληκτικό ‘Sell it’. Ξεκινά με τους γνωστούς mid-tempo ρυθμούς που χαρακτηρίζουν τους BRMC και δυναμώνει στην πορεία με την κιθάρα που «μπαίνει» δυναμικά λίγο μετά το πρώτο ρεφραίν ενώ παράλληλα αγριεύουν και τα φωνητικά του Hayes. Ένα κομμάτι που ταξιδεύει το μυαλό και συμπυκνώνει όλα τα στοιχεία του συγκροτήματος αλλά και του δίσκου.
Οι BRCM ξεχωρίζουν γιατί έχουν αναπτύξει τον προσωπικό τους ήχο, καταφέρνοντας παράλληλα να διεισδύουν σε πολλά μουσικά μονοπάτια. Πραγματικά, μου είναι δύσκολο να σκεφτώ ποιος οπαδός του ψυχεδελικού ροκ ήχου, αλλά και της grunge και garage μουσικής αισθητικής δεν θα γοητευόταν από τις χαρακτηριστικές μουσικές τους. Όσοι από εσάς γουστάρατε και τραγουδήσατε το ‘There ain’t no easy way out’ αλλά δεν ξέρετε κανένα άλλο τους τραγούδι αφιερώστε λίγο περισσότερο χρόνο στους τρεις Καλιφορνέζους. Δεν θα χάσετε, πιστέψτε με. Οι υπόλοιποι “μύστες” του είδους, γνωρίζετε.
Fire Walker
Let The Day Begin
Returning
Lullaby
Hate The Taste
Rival
Teenage Disease
Some Kind of Ghost
Sometimes The Light
Funny Games
Sell It
Lose Yourself