Οι γερόλυκοι θρύλοι του NWOBHM (New Wave Of British Heavy Metal) κυκλοφορούν αισίως τον εικοστό δίσκο τους, στην μεγάλη τους πορεία έως σήμερα. Και καταφέρνουν μεν να μας δώσουν μια αρκετά καλή δουλειά, αλλά όχι και να μας ενθουσιάσουν.
Ας αρχίσουμε με τα καλά. Το “Sacrifice”, χωρίς να είναι η καλύτερη κυκλοφορία τους, στέκεται σε καλό επίπεδο και είναι βέβαιο ότι θα προσφέρει στους fans της metal ωραίες στιγμές στη διάρκεια της ακρόασής του. Να ξέρετε όσοι δεν το έχετε ακούσει ότι είναι πιο γρήγορο και σκληρό σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Το «χτύπημα» ήταν μάλλον προμελετημένο, για αυτό και επέλεξαν για παραγωγό τον Andy Sneap (με συνεργασίες, μεταξύ άλλων με Megadeth, Exodus, Accept, Opeth και Cradle of Filth), που έχει κάνει πολύ καλή δουλειά.
Η διάθεση των Saxon να παίξουν πιο δυνατά φαίνεται καθαρά στα πρώτα τρία τραγούδια του δίσκου, μετά την σχεδόν δίλεπτη εισαγωγή του ατμοσφαιρικού ‘Procession’: Το ομώνυμο ‘Sacrifice’, το ‘Made In Belfast’ και το ‘Warriors Of The Road’, που είναι κατά την άποψή μου και τα καλύτερα του δίσκου. Με χαρακτηριστικά riffs το πρώτο, διανθισμένο με μια παραδοσιακή ιρλανδική μελωδία το δεύτερο και με πολύ γκαζάτους ρυθμούς το τρίτο, αποτελούν μία δυνατή τριάδα που σίγουρα θα εμπλουτίσει το setlist των συναυλιών τους. Από εκεί και πέρα, οι ρυθμοί γίνονται πιο mid-tempo στα περισσότερα από τα υπόλοιπα τραγούδια, παραμένοντας πάντως πάνω από τον μέσο όρο, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό τον όρο, των ρυθμών των Saxon. Αρκετά καλό ακούστηκε στα αυτιά μου και το ‘Walking The Steel’, ένα κομμάτι με πολλές εναλλαγές στον ρυθμό του και πιο κοντά στο πιο κλασικό μοτίβο των Saxon.
Στον δίσκο ξεχωρίζει η πολύ καλή κιθαριστική δουλειά του Paul Quinn και του Doug Scarratt, δείχνοντας ότι είναι ένα από τα δυνατά κιθαριστικά δίδυμα της metal σκηνής σήμερα. Τόσο τα solo όσο και τα lead κιθαριστικά θέματα αποδίδονται πολύ καλά. Στο γνωστό πολύ καλό επίπεδο κινούνται τόσο ο Byford, μια από τις χαρακτηριστικότερες και καλύτερες φωνές της rock, όσο και το rhythm section με τον εξαιρετικό μπασίστα Nibbs Carter και τον φοβερό και τρομερό drummer Nigel Glockler.
Η τεχνική δεν λείπει σίγουρα. Αυτό που φαίνεται να απουσιάζει είναι η μεγάλη έμπνευση. Ακούγοντας το ‘Sacrifice’, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι οι Saxon δείχνουν σαν να έχουν μπει στον «αυτόματο πιλότο». Από το 2007 και μετά βγάζουν έναν δίσκο ανά δύο χρόνια. Και πρόκειται για δουλειές που χωρίς να τις λες κακές, δεν ενθουσιάζουν. Δεν ξέρω αν πρόκειται για όρο του συμβολαίου τους με την ΕΜΙ. Όπως δεν ξέρω εάν η, κατά κάποιο τρόπο, στροφή τους σε πιο «σκληρά» μουσικά μονοπάτια στο ‘Sacrifice’ είναι αποτέλεσμα καλλιτεχνικής τους ανάγκης ή συνειδητής επιλογής, επειδή γενικώς υπάρχει μία στροφή σε αυτού του είδους τον ήχο, κάτι σαν «μόδα» της metal σκηνής και των παρακλαδιών της.
Αυτό που ξέρω είναι ότι ότι ο δίσκος έχει ιδιαίτερα μικρή διάρκεια, λιγότερο από σαράντα λεπτά (39.28 για την ακρίβεια)! Μπορεί να πει κάποιος ότι η διάρκεια ενός δίσκου δεν είναι απαραίτητο κριτήριο της ποιότητας και να βρει αρκετά παραδείγματα για να υποστηρίξει αυτή την άποψη, (με επιφανέστερο όλων τον περίφημο ‘Reigh In Blood’ των Slayer, ο οποίος αν και μόλις που υπερβαίνει τα 29 λεπτά, περνά από πάνω σου σαν οδοστρωτήρας), όμως από την άλλη στις περισσότερες των περιπτώσεων μάλλον πρόκειται για έλλειψη έμνευσης.
To cut the long story short, που λένε και στο χωριό μας. Το ‘Sacrifice’ δεν τον λες κακό δίσκο, αλλά απέχει πολύ από αυτό που λέμε δισκάρα. Θα ήταν βέβαια εγωιστικό και εκτός πραγματικότητας, να περιμένουμε να γράψουν κομμάτια εφάμιλλα με το ένδοξο παρελθόν τους. Νομίζω όμως, ότι θα ήταν καλύτερο να μην συμβιβάζονται με την κυκλοφορία δίσκων που – για τα δεδομένα και τις δυνατότητές τους – είναι μέτριοι.
Sacrifice
Made In Belfast
Warriors Of The Road
Guardians Of The Tomb
Stand Up And Fight
Walking The Steel
Night Of The Wolf
Wheels Of Terror
Standing In A Queue