Tomahawk-Oddfellows

   Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες δίσκων ανάλογα με τη συγκίνηση που προκαλούν. Υπάρχουν για παράδειγμα οι «απάλευτοι» δίσκοι που είτε τους ακούς και παρακαλάς να τελειώσουν ή σταματάς την ακρόασή τους αμέσως και τους χρησιμοποιείς για την διακόσμηση του τοίχου σου (το έχω κάνει). Μπορείς ακόμα να βρεις και τους «γλυκείς βραστούς», τους γλυκανάλατους δηλαδή δίσκους που θα ακούσεις ευχάριστα την ώρα που είσαι στην τουαλέτα, τους δίσκους του ενός ή δύο hit με όλα τα υπόλοιπα τραγούδια απλώς να συμπληρώνουν (τα επονομαζόμενα filler), τους αρκετά καλούς που όμως κάτι τους λείπει, τους πολύ δυνατούς, τους εξαιρετικούς κοκ. Υπάρχει όμως και μια κατηγορία που είναι τόσο σπάνια, όσο και το να βρεις τίμιο πολιτικό στην Ελλάδα. Μιλάω για τους δίσκους που τους σκέφτεσαι συνέχεια στην διάρκεια της ημέρας, όπως οι ερωτευμένοι το έτερον τους ήμισυ. Που περιμένεις με ανυπομονησία να γυρίσεις σπίτι για να τον ακούσεις ξανά και ξανά αφήνοντας τις ενδορφίνες να κατακλύσουν τον εγκέφαλό σου. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και η νέα δουλειά των Tomahawk.

   Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Tomahawk είναι ένα από τα σχήματα στα οποία συμμετέχει η μουσική ιδιοφυία που ονομάζεται Mike Patton, ο κορυφαίος κατ’ εμέ τραγουδιστής του πλανήτη αυτή τη στιγμή και ένας από τους καλύτερους που έχουν εμφανιστεί ποτέ στο μουσικό στερέωμα. Ένας τραγουδιστής που μπορεί να τραγουδήσει με την ίδια άνεση από συμφωνική μουσική έως hardcore. Και μπορεί με τους Faith No More να κέρδισε την παγκόσμια αναγνώριση που δικαιούται, με τους Tomahawk όμως και τους υπόλοιπους με τους οποίους συνεργάστηκε (Mr Bungle, Peeping Tom, Fantomas, Dillinger Escape Plan), του δόθηκε η δυνατότητα να «εκτονώσει» τις απεριόριστες μουσικές του ανησυχίες και να ξεδιπλώσει δείγματα του σπάνιου ταλέντου του.

   Η μεγάλη διαφορά του Οddfellows σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους των Tomahawk είναι ότι δεν είναι τόσο ακραία πειραματικός. Υπήρξαν στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι «αυτό θα μπορούσε να είναι και τραγούδι των Faith No More». Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει και η μεγαλύτερη βαρύτητα που έδωσαν στην κιθάρα του Duane Denison σε σχέση με τα ηλεκτρονικά στοιχεία που υπήρχαν στις προηγούμενες δουλειές τους. Από τις πρώτες νότες του ομώνυμου ‘Oddfellows’ μέχρι και το τέλος του ‘Typhoon’, η ορμή της μουσικής, η φωνή του Patton, οι εναλλαγές ρυθμού και η ποικιλία ακουσμάτων, συνεισφέρουν ώστε να έχουμε ένα χορταστικό αποτέλεσμα, παρά τη μικρή του διάρκεια (λίγο παραπάνω από 40 λεπτά).

   Από την παρανοϊκή εισαγωγή του “Oddfellows” στο πιο «συμβατικό» ‘Stone Letter’ και από το ατμοσφαιρικό ‘I.O.U’ και το μελωδικό ‘A Thousand Eyes’ έως το jazz αποχρώσεων ‘Rise Up Dirty Water’ οι Tomahawk μας προσφέρουν έναν απολαυστικό δίσκο από την αρχή έως το τέλος του. Όλα τα κομμάτια του “Oddfellows” εξελίσσονται στην διάρκειά τους και κανένα δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο. Ακούστε πως ξεκινά το προαναφερθέν ‘Rise Up Dirty Water’ και πως κορυφώνεται στο ρεφραίν. Έχουμε στο ίδιο τραγούδι στοιχεία jazz και metal αναμιγμένα με μοναδικό τρόπο. Η εναλλαγή αυτή είναι ακόμα πιο εμφανής και έντονη στο ‘A Quiet Few’, που ξεκινά με μουσικά echoes, ρίχνει λίγο τους ρυθμούς στη συνέχεια και κορυφώνεται με τον Patton να ουρλιάζει ‘Walk away, walk away’ με τον τόσο γνωστό αλλά και εκφραστικό τρόπο του. Μου σηκώθηκε η τρίχα με τον τρόπο που τελειώνουν το κομμάτι. Πιο έντονες ήταν οι αντιδράσεις μου λίγο αργότερα ακούγοντας το ‘South Paw’. Μιλάμε για έναν δυναμίτη με punk αισθητική και μορφή και ένα από τα πιο πορωτικά ρεφραίν που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό.

   Αν και στο “Oddfellows” ο ακροατής θα ακούσει πολλά στοιχεία από διάφορα μουσικά είδη (jazz, punk, symphonic, metal) ο δίσκος είναι ψυχή τε και πνεύματι ροκ. Μεγάλο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα, εκτός από τη συνειδητή επιλογή του group να «ανεβάσουν» την κιθάρα σε πρώτο ρόλο, διαδραματίζουν και ο νέος εξαιρετικός μπασίστας -και παλιός συνοδοιπόρος του Patton στους Mr Bungle και Fantomas- Trevor Dunn αλλά και ο παραγωγός Collin Dupuis, που έχει συνεργαστεί με τους Black Keys. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ένα filler στον δίσκο. Τα ‘South Paw’, ‘Α Quiet Few’ ‘I.O.U.’ είναι για τα δικά μου αυτιά πρώτα μεταξύ ίσων, αλλά δεν θα διαφωνήσω έντονα αν κάποιος επικαλεστεί άλλα κομμάτια.

   Μπορεί το κενό που άφησαν πίσω τους οι Faith No More να είναι δυσαναπλήρωτο, όμως έχω την αίσθηση ότι ο Mike Patton, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους εξαιρετικούς μουσικούς που τον συνοδεύουν, μας κάνει να αισθανόμαστε τυχεροί που έχουμε τη δυνατότητα να τον ακούμε στην «εποχή» του. Αυτός εδώ είναι ένας από τους δύο ή τρεις καλύτερους δίσκους που έχει κυκλοφορήσει στην εκτός FNM μουσική του πορεία. Πάρτε μία γεύση από το μοναδικό video που έχουν κυκλοφορήσει έως τώρα από τον δίσκο.