Οι Active Member ξεκίνησαν την περιοδεία προώθησης του τελευταίου δίσκου τους, το Arsenali tour, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου από τη Θεσσαλονίκη. Και έδωσαν το έναυσμα για ένα μεγάλο πάρτυ, που νομίζω ότι το ευχαριστήθηκαν όσοι γέμισαν ( στη μεγάλη τους πλειοψηφία μεταξύ 20-25 χρονών ) το Principal. Για περισσότερες από δυόμισι ώρες, οι αναμφισβήτητοι βασιλιάδες του εγχώριου hip-hop εκτόξευαν τους πυρακτωμένους στίχους τους και τις χαρακτηριστικές μουσικές τους και ενώ η ιαχή «low-bap, low bap» ακουγόταν σε πολλές στιγμές του live, από τον πυρήνα των φανατικών οπαδών τους, μπροστά στη σκηνή. Βασιλιάδες είπα; Μάλλον πρέπει να το μετονομάσω σε οικογενειακή… δυναστεία. Γιατί το τρίτο μέλος των A.M. στη σκηνή εκτός από τον B.D. Foxmoor και τη γυναίκα του Sadahzinia ήταν και ο γιος τους. «Αυτό ήταν το όνειρό μου ρε μαλάκες», φώναξε περιχαρής ο Foxmoor με τον κοινό να ανταποδίδει με ένα ζεστό χειροκρότημα.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη μία και μοναδική φορά που τους είχα δει ζωντανά, κάπου στα μέσα των ‘90s σε ένα υπόγειο μικρό club, το Ζero για όσους θυμούνται, που τώρα πια δεν υπάρχει. Από τότε μέχρι τώρα βέβαια, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Ο Foxmoor δεν βγάζει την ίδια «λύσσα» που έβγαζε τότε, στα πρώτα χρόνια παρουσίας του στα μουσικά, και όχι μόνο, δρώμενα της χώρας. Και το δημιούργημά του είναι πλέον οικογενειακή υπόθεση, δίνοντας κυριολεκτικό νόημα στην φράση κλισέ που ακούγεται πολλές φορές, ότι ένα συγκρότημα (πρέπει να) είναι κάτι σαν δεύτερη οικογένεια για τα μέλη του.
Από την άλλη, αυτό που, επίσης πολλές φορές, στερεοτυπικά ονομάζουμε καλλιτεχνική και προσωπική ωριμότητα, ήταν πολύ εμφανές στην παρουσία των Active Member. Παίζοντας κομμάτια από όλο σχεδόν το φάσμα της πλουσιότατης δισκογραφικής τους δουλειάς, έχοντας διαρκή επαφή με το κοινό και παίζοντας συνεχόμενα, non-stop, χωρίς τα ενοχλητικά μεγάλα διαλείμματα μεταξύ των τραγουδιών που συχνά πυκνά βλέπουμε σε live «μεγάλων» ονομάτων. Τα ‘Κάνε μου τη χάρη’, ‘Μύθοι του Βάλτου’, ‘Η μελωδία της παρακμής’, ‘Τι άλλο φοβάσαι’, ‘Περί φόβου’, ‘Κάμερα στραμμένη πάνω μου’, ‘Μίλα να χαρείς’, αλλά και κομμάτια από το “Arsenali” ( ‘Καλά Κρασιά’, ‘Μπορούμε και αλλιώς, μεταξύ άλλων ) ξεσήκωσαν τον κόσμο. Ο μεγαλύτερος χαμός έγινε στο ‘Φυσάει κόντρα’, μία από τις πιο διαχρονικές και αγαπημένες δουλειές των Active Member.
Μπορεί ο Foxmoor να μην βγάζει όπως προανέφερα τον ίδιο τσαμπουκά που είχε στα πρώτα του βήματα –το αντίθετο άλλωστε θα ήταν παράδοξο- αλλά η χαρακτηριστική χροιά της φωνής του δεν έχει αλλοιωθεί. Εξαιρετική ήταν και η Sadahzinia, που πραγματικά δείχνει να είναι (και) το ιδανικό καλλιτεχνικό έτερον ήμισυ του κατά κόσμον Μιχάλη Μυτακίδη και να έχει όλο το «πακέτο»: Χαρακτηριστική φωνή, επαγγελματικός έλεγχος της ανάσας και το χαρακτηριστικό τσαμπουκαλίδικο μέταλλο που χρειάζεται για να ερμηνεύσει με πειθώ τους αντισυμβατικούς, έντονα πολιτικοποιημένους και ποιητικούς, σε πολλές περιπτώσεις, στίχους των Α.Μ.
Ο βενιαμίν του γκρουπ, πίσω από το pc και στο ψηλότερο σημείο της σκηνής, κινήθηκε στο ίδιο υψηλό επίπεδο παρουσίασης με τοους γονείς, ρίχοντας συνεχώς ματιές προς τον περήφανο πατέρα. Ο ήχος ήταν σε γενικές γραμμές πολύ καλός, εκτός από κάποιες στιγμές, όπου το μπάσο από τα pc «μπούκωνε» και ακουγόταν κάποια παράσιτα.
Ο Foxmoor ανακοίνωσε ότι δεν θα ξαναεμφανιστούν ζωντανά στην Θεσσαλονίκη φέτος και ότι μετά την ολοκλήρωση της εν Ελλάδι περιοδείας τους θα επικεντρωθούν στη συγγραφή νέου υλικού, κάτι που «θέλει τον χρόνο του», όπως είπε χαρακτηριστικά. «Δεν μας βαρεθήκατε τόσα χρόνια», αυτοσαρκάστηκε αμέσως μετά για να ακολουθήσει ένα μεγάλο «όχι» από το κοινό.
Οι Active Member μας πρόσφεραν μια ωραία βραδιά και η πυκνή παρουσία του κόσμου έδειξε ότι οι στίχοι και η μουσική τους μιλάνε στις «ψυχές» των νέων ανθρώπων. Και θαρρώ ότι η αποχώρηση αρκετών από αυτούς λίγο μετά τις 1.00, και ενώ οι Α.Μ. είχαν συμπληρώσει περισσότερες από δύο ώρες στη σκηνή, δεν οφείλεται στο ότι κουράστηκαν, αλλά στο πρακτικό πρόβλημα της επιστροφής στο σπίτι, από τη στιγμή που (και) τα ταξί έχουν γίνει πλέον πολυτέλεια για τους περισσότερους. Η πιο έγκαιρη έναρξη των συναυλιών θα έλυνε νομίζω αυτό το θέμα. Ειδικά όταν πρόκειται για συγκροτήματα όπως οι Active Member που (έχουν αποδείξει ότι) σέβονται το κοινό τους και δεν παίζουν για την αρπαχτή.