Ήταν μια πολύ ωραία βραδιά αυτή που μας πρόσφεραν οι Last Drive. Γεμάτη συναισθήματα, αναμνήσεις, ενέργεια. Και αναγνώριση. Όχι μόνο του θρυλικού για το ελληνικό κοινό συγκροτήματος, αλλά και του ίδιου του κόσμου από το συγκρότημα. Αυτή η σχέση είναι πάντοτε αμφίδρομη άλλωστε, όταν είναι χτισμένη σε υγιείς βάσεις. Σχέση που όπως φάνηκε και από τη σύνθεση του κόσμου που κατέκλυσε την αποθήκη του μύλου μπορεί πλέον να χαρακτηριστεί όχι μόνο διαχρονική αλλά και δια…. γενεαλογική. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το ότι ένα μεγάλο μέρος του κοινού ήταν παιδιά που είτε δεν είχαν γεννηθεί ή ήταν στα πρώτα χρόνια της ζωής τους όταν οι L.D έκαναν το ξεκίνημά τους, στις αρχές με μέσα της δεκαετίας του ’80. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι η ποιότητα, ειδικά σε καιρούς όπως οι σημερινοί που την ψάχνεις με το κιάλι σε όλα τα επίπεδα, αναγνωρίζεται.
Τη συναυλία άνοιξαν οι οι De Sades, οι οποίοι με τις garage/rock μουσικές τους ζέσταναν ιδανικά την ατμόσφαιρα για 40 περίπου λεπτά. Το τετραμελές σχήμα από τη Θεσσαλονίκη είναι μια πολύ καλή περίπτωση, δυνατοί πάνω στη σκηνή, δεμένοι και με χαρακτηριστική και ταιριαστή στο είδος φωνή. Πολύ καλή επιλογή.
Λίγο μετά τις 11.30, βγήκαν στη σκηνή οι Last Drive. Ο κόσμος ήταν φανερό ότι αδημονούσε.
Και αυτό που παρακολούθησε τους αντάμειψε. Για τις επόμενες δυόμιση περίπου ώρες, οι εγχώριοι πρωτοπόροι του garage, μας έβαλαν στο χαρακτηριστικό μουσικό σύμπαν τους, με τις ηλεκτρικές κιθαριστικές ριπές του Γιώργου Καρανικόλα που συνοδεύονταν από το καυτό μπάσο και τη φωνή του Αλέξη Καλοφωλιά (σε αρκετά κομμάτια βέβαια τραγούδησε ο Καρανικόλας). Νέο ουσιαστικά μέλος στο συγκρότημα είναι o πρώην κιθαρίστας των Screaming Fly Keep Shelly, ο οποίος έδειξει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει και με το παραπάνω στον δύσκολο και απαιτητικό ρόλο της αντικατάστασης του ιστορικού μέλους Θάνου Αμοργινού. Πολύ καλός και ο ντράμερ που αν δεν κάνω λάθος ήταν ο Chris B.I.
Οι Last Drive έπαιξαν τραγούδια από όλο το φάσμα των πολλών συνθέσεών τους που κάποια στιγμή τους έφεραν στον “αφρό” της ευρωπαϊκής σκηνής του garage. ‘Blood from Stone‘, ‘Valley of Death‘, ‘Glass of Broken Dreams‘ και ‘Ηave Mercy‘, ξεσήκωσαν μεταξύ πολλών άλλων τραγουδιών το κοινό τους. Από την πιο πρόσφατη δουλειά τους, το EP ‘Νews from nowhere‘ έπαιξαν μόνο το ‘Butterfly 69‘.
Αν συνυπολογίσει κανείς ότι οι ζωντανές εμφανίσεις τους μετά την επανασύνδεσή τους το 2007, είναι πολύ λίγες και ότι φέτος έπαιξαν μόλις μία φορά πριν από λίγες ημέρες στην Αθήνα, φαίνεται ότι είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Μπορεί η φωνή του Alex K. να “έχανε” σε κάποια λίγα σημεία, μπορεί το μαλλί του B.George Bop να είναι πλέον κάτασπρο, μπορεί ο ήχος σε κάποιες στιγμές να είχε κάποια προβλήματα, όμως οι Last Drive απέδειξαν ότι η ψυχή, το πάθος και η διάθεση είναι βασικές προϋποθέσεις για να μένεις φρέσκος και ποιοτικός. Γιατί, κακά τα ψέματα, αν κάποιο συγκρότημα δεν διαθέτει όλα τα παραπάνω στοιχεία δεν μπορεί να κάνει ζωντανές εμφανίσεις επιπέδου. Ή όπως λέει και ο σοφός λαός “χωρίς αυγά δεν κάνεις ομελέτα”. Και τα μουσικά “αυγά” των L.S. είναι πραγματικά πολύ μεγάλα. To δέσιμό τους πάνω στη σκηνή παραμένει υποδειγματικό, αν και με νέο κιθαρίστα που εντάχθηκε πρόσφατα στο συγκρότημα όπως και η σκηνική τους παρουσία. Ήταν φανερό ότι και οι ίδιοι απόλαυσαν τη βραδιά και όπως είπε κάποια στιγμή από μικροφώνου ο Alex K. “είναι πολύ σημαντικό να κερδίζεις τον σεβασμό”. Και ο σεβασμός που έχουν κερδίσει με το σπαθί τους οι Last Drive, δεν είναι τυχαίος. Και δεν οφείλεται μόνο στο όνομα που έχουν χτίσει αλλά και στην πολύ καλή κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Η ικανοποίηση και χαρά που υπήρχαν στην ατμόσφαιρα, μεταφράστηκαν σε δύο encore από πλευράς τους, ενώ ένας εκστασιασμένος fan, τους καλούσε να παίξουν όλο το βράδυ. Νομίζω ότι δεν θα χαλούσε κανέναν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, οι Last Drive θα μας αποζημιώσουν για τον…. χαμένο χρόνο, καθώς όπως έχουν δηλώσει ετοιμάζουν μέσα στη χρονιά, εορταστικές συναυλίες για την συμπλήρωση 30 χρόνων από το ξεκίνημά τους. Σε κάποια από αυτές τις εμφανίσεις, θα καλυφτεί λογικά και το μοναδικό… απωθημένο που ακούστηκε στη συναυλία: το ότι δηλαδή δεν έπαιξαν το ‘Blue Moon’.
“Να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας” είπε αποχαιρετώντας το κοινό ο Alex K. και ενώ η ώρα ήταν περασμένες δύο και το club ήταν ακόμα γεμάτο. Μια ιδιαίτερη συναυλία από όλες τις απόψεις έχει τελειώσει, και όλοι όσοι παραβρέθηκαν νομίζω ότι θα την θυμούνται για καιρό. Στο επανιδείν!