Έχοντας μόλις βγει από το Principal λίγο μετά τα μεσάνυχτα και ενώ ακόμα είμαι αποσβολωμένος από όσα είχα παρακολουθήσει, προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία τάξη: Δεν είναι μόνο το ότι για περισσότερες από δύο ώρες οι Rotting Christ σάρωσαν τα πάντα στο διάβα τους. Αλλά, πολύ περισσότερο με εντυπωσίασε η συμμετοχή και η στήριξη του κόσμου. Πραγματικά, δεν θυμάμαι να έχω δει τον χώρο τόσο γεμάτο. Αυτό που μου ήρθε στο μυαλό προσπαθώντας να φτάσω μπροστά και ανοίγοντας χώρο με… αγώνα, ήταν η φοβερή και τρομερή συναυλία των Slayer στον ίδιο χώρο, πίσω στο 1998. Λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι Rotting Christ προέρχονταν από δύο sold out συναυλίες στην Αθήνα, με τη δεύτερη μάλιστα να προστίθεται έκτακτα μετά την τρομερή ανταπόκριση του κοινού, νομίζω ότι δικαιούμαστε να μιλάμε για ένα συγκρότημα φαινόμενο. Όχι μόνο γιατί είναι το μοναδικό ελληνικό συγκρότημα (που δεν παίζει σκυλάδικα και έντεχνα) που μπορεί να γεμίζει τους μεγαλύτερους εγχώριους συναυλιακούς χώρους, αλλά και γιατί το επιτυγχάνει παίζοντας μία από τις πιο ακραίες μορφές metal. Ή για να το πω και αλλιώς, αν πριν από (όχι περισσότερα από) δέκα χρόνια, μας έλεγε κάποιος ότι θα ερχόταν η εποχή που ένα ελληνικό black metal γκρουπ (έστω με κάποια melodic death και gothic στοιχεία στο πέρασμα των χρόνων) θα έκανε διαδοχικά sold out, θα τον κοιτούσαμε καλά–καλά για να βεβαιωθούμε ότι δεν έχει κάποιο πρόβλημα. Από την άλλη βέβαια, η εξέλιξη αυτή αποτελεί δικαίωση για την ποιότητα, τη διάρκεια και τη σκληρή δουλειά των Rotting Christ .
Λίγο πριν τις 10.00 λοιπόν και μετά από τους σκοτεινούς Agnes Vein και τους ατμοσφαιρικούς female-fronted Chaos Star που ζέσταναν το ανυπόμονο κοινό, το Principal έχει ήδη τιγκάρει και ξεκινά η πεντάλεπτη περίπου εισαγωγή πριν το πρώτο κομμάτι της βραδιάς, το 666.
Και εγένετο…. κόλαση. Εικοσιοκτώ τραγούδια από όλο το φάσμα της πλούσιας δισκογραφικής δουλειά τους, έδωσαν το έναυσμα για συνεχόμενο moshing, crowdsurfing και stage–diving από την πρώτη σειρά. Αν και ήταν η πρώτη φορά που βλέπω τους Rotting Christ ζωντανά οπότε και δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη, τα νέα μέλη τους στην κιθάρα και το μπάσο φάνηκαν να έχουν μπει στο πνεύμα του συγκροτήματος, ήταν πολύ καλοί μουσικά και δεν σταματούσαν να κάνουν headbanging.
Τα αδέφια Τόλη, ιδρυτικά μέλη του γκρουπ και έχοντας “καταπιεί” αμέτρητα χιλιόμετρα στις σκηνές όλου του κόμου ήταν οι κολόνες, οι στυλοβάτες. Ο Θέμης δεν έδειχνε να ζορίζεται ιδιαίτερα, συνδυάζοντας με άνεση τον χαρακηριστικό ξερό ήχο με τις δικασιές.
Ο Σάκης είναι ένας από τους πληρέστερους frontmen που έχω δει ποτέ. Εξαιρετικός κιθαρίστας, brutal αλλά και καθαρός στη φωνή και με αδιάκοπη επικοινωνία με τον κόσμο. Καλούσε το κοινό να χτυπηθεί (“κάντε θόρυβο, παίξτε ξύλο, πουτάνα όλα”) και ευχαρίστησε πολλές φορές τον κόσμο της Μακεδονίας, γιατί στη συναυλία παραβρέθηκε και κόσμος εκτός Θεσσαλονίκης, για την στήριξή του καλώντας τον να στηρίζει την ελληνική σκηνή, αν και η αίσθηση που μου δόθηκε ήταν ότι και από το… Τουρκμενιστάν να προέρχονταν, πάλι θα γέμιζε το Principal.
Γενικότερα η αίσθηση που απέπνεαν στη συναυλία τους οι RC ήταν ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα πρώτης γραμμής, με ένα μεγάλης διάρκειας πρόγραμμα, υποστήριξη από φωτισμό και visuals, δυναμική σκηνική παρουσία και μία αύρα αυτοπεποίθησης. Μεγάλη εντύπωση όμως μου έκανε και ο σεβασμός που έδειξαν στο κοινό τους. Σεβασμός που εκφράστηκε από την χαμηλή τιμή του εισιτηρίου (θα μπορούσαν πολύ άνετα εάν σκέφτονταν διαφορετικά, να “επιβάλλουν” ακριβότερη τιμή) και το αδιάκοπο σφυροκόπημα του κόσμου με τα τραγούδια τους χωρίς περιττά μπλα-μπλα (έκαναν μόνο ένα απαραίτητο δεκάλεπτο διάλειμμα κάπου στη μέση της συναυλίας και ένα πολύ μικρό μεταξύ των encore) έως την έγκαιρο τελείωμα της συναυλίας ώστε να προλάβουν όλοι τη συγκοινωνία, αλλά και τη μεγάλη γκάμα τραγουδιών (και) από τους πρώτους δίσκους τους. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να παίξουν σχεδόν όλο τον τελευταίο, εξαιρετικό κατά την άποψή μου, δίσκο τους “Κατά τον Δαίμονα Εαυτού” που νομίζω ότι επέκτεινε ακόμα περισσότερο το κοινό τους. Δεν το έκαναν όμως και μάλιστα έκλεισαν τη συναυλία με δύο κομμάτια από τον πρώτο τους full-length δίσκο.
Ήταν φανερό πάντως, και αυτό ενδεχομένως να εξηγεί και σε κάποιο βαθμό την κοσμοσυρροή, ότι δεν ήξεραν όλοι, όλα τα κομμάτια τους. Αν πρέπει να κάνω μια εικασία, θα πω ότι το κοινό που βρέθηκε στη συναυλία μπορεί να χωριστεί σε τρεις κατηγορίες: Στους φανατικούς οπαδούς που τους ακούνε πολλά χρόνια, σε αυτούς που τους “ανακάλυψαν” ή τους εκτίμησαν περισσότερο από τις πιο πρόσφατες (και κυρίως την τελευταία) δουλειές τους και σε αυτούς που έχουν κοινής, κατά κάποιο τρόπο αισθητικής μουσικά γούστα (gothic, atmospheric κλπ). Οι RC δεν μπήκαν σε διαδικασίες υπολογισμού του setlist τους. Τίμησαν με τον καλύτερο τρόπο τους πρώιμους fan τους, δείχνοντας παράλληλα σε όλους τους υπόλοιπους γιατί αυτή τη στιγμή είναι ένα από τα κύρια μουσικά εξαγώγιμα σχήματα της χώρας, με φανατικό κοινό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Όλα αυτά τα στοιχεία λένε πολλά. Η σκηνή είναι ο καθρέφτης της αξίας αλλά και του γενικότερου attitude ενός γκρουπ και εκεί δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς. Κάποια μικροπροβληματάκια στον ήχο δεν επηρέασαν το γενικότερο αποτέλεσμα. Μεγάλη στιγμή της συναυλίας, το κλασικό ‘Νon Serviam’, κομμάτι που εκφράζει απόλυτα και την ριζοσπαστική φιλοσοφία των Rotting Christ.
Ένα live που θα θυμόμαστε για καιρό!
Set List
1 intro 666
2 dub-sag-ta-ke
3 Athanati Este
4 Kata ton Demona Eautou
5 Nemecic
6 Gloria de Domino Inferni
7 Feast of the Grand Whore
8 The Nereid of Esgalduin
9 The Forest of N’Gai
10 Exiled Archangels
11 Dive the Deepest Abyss
12 The Fourth Knight of Revelation
13 Societas Satanas (Thou Art Lord cover)
14 Orders From The Dead (Diamanda Galás cover)
15 Enuma Elish
16 The Call of the Aethyrs
17 King of a Stellar War
18 Shadows Follow
19 Archon
20 Middle Intro
21 In Yumen-Xibalba
22 Grandis Spiritus Diavolos
23 Chaos Geneto (The Sign of Prime Creation)
24 Non Serviam
25 Noctis Era
Encore:
26 Demonon Vrosis
Encore 2:
27 The Sign of Evil Existence
28 Transform All Suffering Into Plagues