6 Νοεμβρίου 1977, κινηματογράφος Κνωσσός στην Κυψέλη. Ένα νέο συγκρότημα κάνει την πρώτη του ζωντανή εμφάνιση και παρουσιάζεται στο κοινό της χώρας. Το όνομα αυτού: Σπυριδούλα.
9 Νοεμβρίου 2012, club του Μύλου. 35 χρόνια μετά το παλιότερο εν ενεργεία ελληνικό ροκ συγκρότημα γιόρτασε την ιστορική αυτή επέτειο με τον τρόπο που της άρμοζε. Με μία χορταστική τρίωρη συναυλία παρέα με εκλεκτούς προσκελημένους που νομίζω ότι αποζημίωσε και με το παραπάνω τους 250 περίπου πιστούς που βρέθηκαν στον χώρο το βράδυ της Παρασκευής. Και ας καθόταν η συντριπτική πλειοψηφία σε τραπέζια και σταντς που είχαν «επιστρατευτεί» για την περίπτωση. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι η πλειοψηφία του κοινού απαρτιζόταν από κόσμο που δεν είχε καν γεννηθεί όταν οι Σπυριδούλα έκαναν το ξεκίνημά τους.
Λίγα λεπτά μετά τις 11.00 ξεκίνησε το μουσικό ταξίδι των αναμνήσεων, της συγκίνησης αλλά και της ποιότητας με τους Σπυριδούλα να εμφανίζονται στην σκηνή. Εναλλάσσοντας τα φωνητικά μεταξύ του κιθαρίστα Νίκου Σπυρόπουλου και του μπασίστα Βαγγέλη Χάνου και με τα αδέρφια των Σπυρόπουλων να αλλάζουν τους ρόλους μεταξύ lead και δεύτερης κιθάρας, έδειξαν από τις πρώτες κιόλας στιγμές ότι η βραδιά θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Μισή ώρα μετά και με τον κόσμο να έχει αρχίσει να ζεσταίνεται εμφανίστηκε ο πρώτος καλεσμένος επί σκηνής. Ο Ντίνος Σαδίκης, αν και τραγούδησε για λίγη ώρα ήταν πάρα πολύ καλός. Πραγματικά με εξέπληξε ευχάριστα, καθώς ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα ζωντανά, τόσο η κρυστάλλινη φωνή του όσο και η σκηνική του παρουσία. Ειδικά στην διασκευή του θρυλικού τραγουδιού του Βασίλη Τσιτσάνη “Αντιλαλούν οι φυλακές” αισθάνθηκα ρίγη ανατριχίλας, όπως νομίζω και πολλοί από τους παρευρισκόμενους.
Τον Σαδίκη ακολούθησαν οι Blues Wire, ένας άλλος θρύλος της εγχώριας μουσικής σκηνής. Για την επόμενη μισή περίπου ώρα ο Ηλίας Ζάικος στην κιθάρα και στα φωνητικά και ο Σωτήρης Ζήσης στο μπάσο τζαμάρανε με τους Σπυριδούλα. Τζαμάρανε και γουστάρανε, για να το πω καλύτερα, καθώς ήταν εμφανές ότι όλοι τους το ευχαριστιόντουσαν με την ψυχή τους. Ο Ζάικος κάποια στιγμή είπε ότι οι Σπυριδούλα αποτέλεσαν για αυτόν μία μεγάλη έμπνευση και επιρροή όταν ξεκίνησε να κάνει τα πρώτα του μουσικά βήματα. Στην διάρκεια της κοινής τους εμφάνισης έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι μπροστά στα μάτια μας είχαμε ζωντανή την ιστορία της ελληνικής ροκ και μπλουζ σκηνής που ανδρώθηκαν μουσικά σε πολύ δύσκολους, για τα συγκεκριμένα μουσικά είδη, καιρούς.
Στο τελευταίο κομμάτι του προγράμματος, τους Σπυριδούλα συνόδεψε ο Δημήτρης Πουλικάκος, άλλη μια μουσική -και όχι μόνο- μορφή της χώρας. Η αλήθεια είναι ότι ο «θείος Νώντας» εμφανίστηκε αρκετά καταπονημένος στη σκηνή. Και ναι, μπορεί να μην έχει τις δυνάμεις του παρελθόντος και να μην είναι στο επίπεδο που βρισκόταν παλιότερα. Ένα όμως είναι σίγουρο. Ότι η παρουσία και μόνο της μοναδικής αυτής φιγούρας ειδικά σε μία βραδιά σαν αυτή είχε να προσθέσει πολλά στην βραδιά. Ακόμα και όταν είχε καθήσει σε μία γωνία και συνόδευε με το ντέφι του τις μουσικές των εορτάζοντων.
Στην μουσική αυτή γιορτή, οι Σπυριδούλα και οι συν αυτοίς έπαιξαν, εκτός από κομμάτια της προσωπικής τους δουλειάς, τραγούδια καλλιτεχνών που τους επηρέασαν. Οι μορφές του Παύλου Σιδηρόπουλου, που δεν ήταν απλώς μία επιρροή αλλά ένας συνεργάτης που τους σημάδεψε, του Johny Cash, του Jimi Hendrix, αλλά και των Depeche Mode σε μία πολύ καλή διασκευή του “Own Personal Jesus” είτε αναβίωσαν ή εμφανίστηκαν νοερά στη σκηνή μέσα από τα όργανα, τις φωνές και την ψυχή των Σπυριδούλα. Ενδεικτικό είναι ότι ο κόσμος δεν τους… άφηνε να φύγουν ζητώντας να παίξουν και άλλο μετά από τρεις ώρες συνεχόμενης μουσικής.
Η μπάντα βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο και η παρουσία όλων ήταν εξαιρετική. Ειδική μνεία αξίζει ο ντράμερ Παναγιώτης Βουρδουμπάς, ο οποίος πέρα από την τεχνική του αρτιότητα, «μάτωσε» τα τύμπανα με την ψυχή που έβγαλε.
Οι Σπυριδούλα αποχαιρέτησαν το κοινό ανανεώνοντας το ραντεβού για τα 40 χρόνια τους. Αν και μέχρι τότε νομίζω ότι θα έχουμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε ξανά.
