“Για όλα αυτά που ζήσαμε μαζί και για όλα όσα θα έρθουν”
Με αυτές τις λίγες και καλές λέξεις ο Alex K, προλόγισε μία συναυλία που όμοια της δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα. Πάνω στη σκηνή του Fix παρέλασε ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της ελληνικής ροκ των τεσσάρων τελευταίων δεκαετιών, με τους οικοδεσπότες Last Drive να τιμώνται όπως αρμόζει σε ένα συγκρότημα που έχει αφήσει το στίγμα του ανεξίτηλο στη μουσική ιστορία της χώρας.
“Εδώ γράφεται ιστορία”, ούρλιαξε κάποια στιγμή ο Nicolas, μπασίστας των guest Roundlights (αλλά και των Electro Vampires), μέσα από τον κόσμο, στα μπροστινά μέρη του Fix, όπου είχε κατέβει για να απολαύσει και ‘από τα κάτω’ αυτό που εκτυλισσόταν πάνω στη σκηνή: Tρεις ώρες (!) ατόφιου rock ‘n’ roll. Εικοσιοκτώ τραγούδια (αν δεν έχασα το μέτρημα). Μα πάνω και πέρα από τα αριθμητικά και ποσοτικά στοιχεία που αναπόφευκτα χαρακτηρίζουν μια συναυλία, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η αύρα που υπήρχε στον χώρο και η ψυχή που έβγαινε από όλους όσους είχαν την τύχη να αποτελέσουν συστατικό στοιχείο αυτής της βραδιάς, ήταν όλη η ουσία.
Λίγο πριν τις 10.30, οι Last Drive βγαίνουν στη σκηνή και ξεκινούν να παίζουν κλασικά και αγαπημένα κομμάτια τους: ‘Βlood from a Stone‘, ‘Glass of Broken Dreams‘, ‘Chain Train‘, ‘Devil May Care‘, ‘Hell to Pay‘, ‘Black Limo‘, ‘Outlaw‘. Αισθήματα ευφορίας έχουν αρχίσει ήδη να κατακλύζουν το κοινό. Στο επόμενο Misirlou εμφανίζεται ο πρώτος guest, ο Λάμπρος Σαλτσίδης από τους Ziggy Was και στην πορεία ακολουθούν οι υπόλοιποι: Ο Danny από τους Ναυτία στο Valley of Death, ο Gaz από τους Personality Crisis, ο Αλέκος Κανταρτζής – (Γκούλαγκ), οι Roundlights, ο Πάνος Ρώσσης (Ziggy Was, Clerk’s Conspiracy), οι δύο κιθαρίστες που σημάδεψαν την εφηβεία μας με τις Τρύπες, Μπάμπης Παπαδόπουλος (που ταξίδεψε από την Αθήνα ειδικά για τη συναυλία) και Ασκληπιός Ζαμπέτας μαζί με τον μουσικό του συνοδοιπόρο στους Mushrooms Κώστα Tριψάνη, αλλά και η απρόσμενη έκπληξη με τον Αποστόλη Δαδάτση από τους Εκτός Ελέγχου στο τέλος.
Θρυλικά ονόματα όλοι τους, με τους Roundlights να αποτελούν το νέο αίμα της επίλεκτης μουσικής παρέας.
Ήταν διάχυτη η συγκίνηση και το πάθος όλων των μουσικών που συμμετείχαν ως guest, όπως και ο ανεπιτήδευτος και γνήσιος σεβασμός και η αναγνώριση που εξέφραζαν προς τους Last Drive. Ήταν όμως και πολύ σημαντική η συνδρομή τους στην απογείωση των, έτσι κι αλλλιώς, ηλεκτρισμένων κομματιών των τιμώμενων προσώπων της βραδιάς. Ειδικά στα τραγούδια (και χωρίς τη διάθεση να υποτιμήσω κανέναν από τους υπόλοιπους) όπου υπήρχαν τρεις κιθάρες αλλά και στα ‘Holy War‘, ‘Overloaded‘, ‘Killhead Therapy‘, ‘Downstair Drops‘, ‘Swinging‘, με τον Ασκληπιό Ζαμπέτα να “σκίζει” την κιθάρα του, και ‘It’s Allover Now‘, ‘Baby Blue‘, ‘Blue Moon‘, με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο να κάνει άμεσα αισθητή την παρουσία του, είχαμε ηχητική πανδαισία.
Μεγάλα κλου της βραδιάς τα encore ‘Over the Edge‘, (με τον Αποστόλη Δαδάτση να κηρρύττει από μικροφώνου αναφερόμενος στη μαύρη πολιτική και οικονομική πραγματικότητα της εποχής: “Μην τους αφήνετε να γαμήσουν τις ζωές μας, είναι πολύτιμες, θα τους γαμήσουμε εμείς”) και ‘Louie Louie‘, με όλους τους καλεσμένους των Last Drive να ανεβαίνουν στη σκηνή και να τζαμάρουν σε μια ανεπανάληπτη στιγμή.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή για ένα μουσικό σχήμα από το να βιώνει την αναγνώριση, το σεβασμό, την αγάπη τόσο από την πλευρά του κόσμου όσο και από σύσσωμη τη μουσική κοινότητα. Πόσο μάλλον, όταν αυτό συμβαίνει ενόσω είναι ακόμα “μάχιμοι” μουσικά και όχι ως φόρος τιμής, ως tribute, ενδεχομένως και χρόνια μετά τη διάλυση. Οι Last Drive απαντώντας στην ερώτηση που τους είχα θέσει , στη συνέντευξη που μου παραχώρησαν πέρυσι, για τα μελλοντικά τους σχέδια, φάνηκε ότι είχαν αρχίσει να το δουλεύουν στο μυαλό τους: “…γενικά δεν υπάρχουν σχέδια –κάτι που συνέβαινε πάντα στους L.D.- μόνο μια ασαφής διάθεση ότι του χρόνου κλείνουμε τα τριάντα χρόνια μας σαν συγκρότημα και θα θέλαμε να το γιορτάσουμε με κάποιο τρόπο.”
Ε λοιπόν, νομίζω ότι καλύτερος τρόπος από αυτό το live δεν υπήρχε!
Ήταν εμφανές πόσο το απόλαυσαν και οι ίδιοι. Ήταν συγκινητικό τόσο για το συγκρότημα όσο και για τον κόσμο που γέμισε το κάτω διάζωμα του Fix. Κόσμος που μπορεί να φαινόνταν ετερόκλητος ηλικιακά, με πάρα πολλούς να βρίσκονται στα περασμένα -άντα, όμως ήταν συμπαγής μουσικά. Γιατί η ροκ ψυχή δεν πεθαίνει ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.
Μοναδική παραφωνία της συναυλίας που νομίζω ότι αποκτά δικαιωματικά θέση στις μεγάλες, στις κλασικές, στις ιστορικές στιγμές της εγχώριας συναυλιακής ιστορίας, ο κακός ήχος. Πολλά τα προβλήματα, ακούγονταν μπουκωμένος και όχι καθαρός, είναι χαρακτηριστικό ότι κάποια στιγμή το μικρόφωνο στα back-vocals είχε νεκρώσει με αποτέλεσμα να βλέπουμε μόνο τα στόματα να ανοιγοκλείνουν χωρίς να ακούγονται. Κρίμα, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα μιλούσαμε για την απόλυτη τελειότητα.
Και όπως είπε και ο Δαδάτσης, αν δεν κάνω λάθος, “να είμαστε καλά να γιορτάσουμε και τα σαράντα χρόνια τους”.
Long live Last Drive!
