Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο Tricky, που στα live του όχι απλώς σεβόταν την φήμη του και το κοινό του, αλλά κατάφερνε να ξεπεράσει και την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη για τις συγκινήσεις που μπορούσε να προσφέρει ο βασιλιάς του trip hop και μέλος της αγίας τριάδας (sic) του Bristol μαζί με τους Μassive Attack και τους Portishead. Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο Tricky, που παίζοντας για τρεισήμισι ώρες non-stop στην πρώτη του εμφάνιση στην πόλη, το 1997 αν θυμάμαι καλά, μας έστειλε αδιάβαστους σε μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει στη ζωή μου.
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Γιατί αυτό που παρακολουθήσαμε στο Fix ήταν μια παρωδία του εαυτού του, μια θλιβερή εικόνα μιας περσόνας που περιφερόταν στη σκηνή επιδιδόμενος σε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που θέλαμε όλοι να κάνει: Να τραγουδήσει (κάποιες από) τις κομματάρες που μας έχει παρουσιάσει τα τελευταία είκοσι χρόνια. Αντ’ αυτού, είδαμε ήταν έναν χορευτή που θύμιζε ζογκλέρ σε τσίρκο να γυρνάει πέρα δώθε, αφήνοντας την καταπληκτική Francesca Belmonte να… βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Το ίδιο είχε γίνει και στην τελευταία του εμφάνιση πριν από τρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Αρκούν δύο εικόνες για να αντιληφθείτε το μέγεθος της αρπαχτής:
Από την (αυστηρά) μιάμισι ώρα που έπαιξε, περισσότερα από δεκαπέντε λεπτά ξοδεύτηκαν (ή μάλλον κερδήθηκαν;) στο να παίζει το ‘By Myself‘, ένα κομμάτι που δεν έχω ξανακούσει. Πως το κατάφερε ο… μπαγάσας; Παίζοντας το δύο φορές!!! Την δεύτερη φορά στο encore, με την γνωστή πια live διασκευή του ‘Ace of Spades‘ των Motorhead να ακολουθεί και να… τραβιέται επίσης σε διάρκεια κοντά στα επτά λεπτά. Μάνι-μάνι βγήκε το 1/3 περίπου του live. Tricky, όνομα και πράγμα…
Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί. Στη διάρκεια και των δύο εκτελέσεων του εν λόγω τραγουδιού, κάλεσε τον κόσμο να ανέβει πάνω στη σκηνή. Άλλο που δεν ήθελε η “κοσμικο-λάγνα” μάζα. Ο Tricky περιτρυγυρίστηκε από κοριτσάκια και αγοράκια που δεν πίστευαν στην τύχη τους: Μα να χορεύουν δίπλα ακριβώς στον Tricky; Ουάου. Στο τέλος μάλιστα, έβγαλαν και φωτογραφίες δίπλα του, αγκαλιάζοντάς τον και συμπληρώνοντας με τον πλέον τραγελαφικό τρόπο ένα σκηνικό που θύμιζε μια βραδιά στα μπουζούκια. Και είμαι σίγουρος ότι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν θα χορταίνουν να τις βλέπουν και να τις επιδεικνύουν στους κολλητούς και κολλητές και όχι μόνο. “Δικέ μου, έβγαλα φωτό μαζί με τον Θεό”.
Και τώρα μπορεί(ς) να πεθάνει(ς) ευτυχισμένος.
Στα σοβαρά τώρα, και για να είμαι ξεκάθαρος σε αυτό το κομμάτι: Δεν με ενοχλεί το να ανεβαίνει ο κόσμος στη σκηνή. Ίσα ίσα, που όταν αυτό συμβαίνει συνήθως είναι το επιστέγασμα της ευφορίας που μόνο μια καλή συναυλία που μπορεί να προσφέρει ή και ένας τρόπος να πέσουν οι τεχνητές, εν πολλοίς, αποστάσεις μεταξύ μουσικών και κοινού και να γίνουν όλοι ένα γιορτάζοντας μαζί.
Εδώ όμως δεν είχαμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτό που είχαμε ήταν ένας αισχρός τρόπος να συμπληρωθούν όσο πιο ξεκούραστα για τον ίδιο τον Tricky τα ενενήντα λεπτά της διάρκειας του show (τρομάρα του) και να την κάνει με… ελαφρά πηδηματάκια.
Πραγματικά, είμαι σίγουρος ότι εάν αυτό το έκτρωμα παρουσιαζόταν σε κοινό που ήξερε τι ακούει και σεβόταν τον εαυτό του, θα είχαμε (το λιγότερο) γιουχαρίσματα. Θα τολμούσε αλήθεια να κάνει τα ίδια σε live του στην Αγγλία; Στην τελευταία του εμφάνιση πάντως στο Λονδίνο, πριν από πέντε μήνες δεν έγινε κάτι τέτοιο.
Μέσα σε αυτόν τον κακό χαμό ήρθε να προστεθεί ο ακόμα χειρότερος ήχος και το γλυκό… έδεσε.
Υπήρχαν στιγμές που δεν ακουγόταν σχεδόν τίποτα από το μικρόφωνο. Όσο και να προσπαθούσαν ο ντράμερ και ο κιθαρίστας που ούτως ή άλλως είχαν σημαντικό μεν, δευτερεύοντα δε ρόλο στην έκβαση του live, το αποτέλεσμα δεν σωζόταν.
Επίσης, κακές εντυπώσεις άφησε η συμπεριφορά των security, που ώρες ώρες έδιναν την εντύπωση ότι φυλούσαν τον πρόεδρο της Αμερικής. Ενδεικτικό είναι ότι την πρώτη φορά που ανέβηκαν όλα τα… μωρά στην πίστα, με προτροπή του ίδιου του Tricky όπως είπαμε, κάποιοι εξ’ αυτών προσπαθούσαν να κατεβάσουν τον κόσμο δείχνοντας εκτός τόπου και χρόνου.
Μαζεύτηκαν πολλά κρίματα από αυτή τη συναυλία.
Πρώτα από όλα, κρίμα για τον ίδιο τον Tricky που αν συνεχίσει έτσι, είναι βέβαιο ότι θα αμαυρώσει την υστεροφημία του. Τη στιγμή μάλιστα που μόλις πριν από έναν χρόνο, έχει κυκλοφορήσει έναν εξαιρετικό δίσκο.
Μετά για την Francesca Belmonte που αδικείται από τα καμώματα του μουσικού του συνοδοιπόρου ενώ η ίδια δίνει τον καλύτερο της εαυτό πάνω στη σκηνή.
Όπως και για την No-Lay, μια δυναμική φωνή και παρουσία που τραγούδησε μια διασκευή του ‘Gangster Chronicle‘ του παλιών και πολύ επιδραστικού στη Μεγάλη Βρετανία rap σχήματος των London Posse, προκαλώντας πολλά χειροκροτήματα.
Και φυσικά για όλους όσους πλήρωσαν την τσουχτερή τιμή του εισιτηρίου περιμένοντας να απολαύσουν μια μεγάλη συναυλία και τελικά έφυγαν απογοητευμένοι. Οι λίγες εκλάμψεις μουσικού μεγαλείου στα παιγμένα πάντως με διαφορετικό τρόπο και έχοντας κακό ήχο ‘Ponderosa’, ‘Overcome’, ‘Karmacoma’,’Black Steel’ δεν μπορούν να χρυσώσουν το χάπι.
Και όπως άκουσα σε ένα από τα καλύτερα σχόλια εάν ο Tricky ξαναέλθει στη Θεσσαλονίκη μετά από τέτοιο live, θα παίζει “by himself”.